حسن معارفی‌پور

مقدمه

این مطلب را در ورژن کوتاه‌تر سال‌ها پیش منتشر کرده بودم، اما لازم دانستم به مناسبت فاجعه‌ی بمباران شیمیایی حلبچه با ویرایش جدید و تعمیق آن و همچنین به شکلی به‌روزتر و مناسبت‌تر برای “روزنامه” بازنویسی کنم و دوبار منتشر کنم.

 در سال روز ۱۶ مارس ۱۹۸۸ هواپیماهای رژِیم فاشیست بعث عراق منطقه‌ی ﺣﻠﺒﭽﻪ واقع در ۱۵ کیلومتری مرز ایران را مورد بمباران شیمیایی قرار دادند و در همان اولین دقایق بیش از ۵ هزار نفر در زمانی کوتاه برای همیشه چشم از جهان فرو بستند و هزاران نفر دیگر مسموم شدند، جانداران زیادی جان خود را از دست دادند و با این جنایت رژیم فاشیست بعث عراق یکی از بزرگترین نسل‌کشی‌های سیستماتیک را در خاورمیانه دامن زد. بمباران شیمیایی حلبچه همچنین باعث از دست رفتن یک گردان از رزمنده‌ترین و ورزیده‌ترین گردان‌های کومه‌له‌ی کمونیست سابق شد و نزدیک به هفتاد انسان قهرمان و مبارز که با مبارزه‌‎ی بی‌امان، رژیم فاشیست اسلامی ایران را به ستوه آورده بودند، در نتیجه‌ی آلودگی شیمیایی ناشی از این بمباران جان باختند.

تبعات درازمدت این فاجعه‌ی انسانی به حدی است که تنها می‌توان آن را با بمباران هسته‌‎ای هیروشیما و ناکازاکی مقایسه کرد. تاثیرات و تبعات مضر و مخرب این فاجعه تاکنون بر زندگی انسان‌ها سایه افکنده و ما شاهد مرگ و میر بالا در منطقه‌ی حلبچه و شهرزور، آلودگی آب های زیرزمینی، نابودی جانداران و محیط‌زیست و بیماری‌های همچون سرطان در میان مردمانی که به خاطر استفاده از آب‌های آلوده‌ به مواد شیمیایی گرفتار شده‌اند هستیم. قربانیان این فاجعه تنها انسان‌هایی ساکن در این منطقه نیستند، بلکه دیگر جانداران، آبزیان، گیاهان و نسل‌های بعدی آنان نیز تاکنون به خاطر تبعات بلندمدت این جنایت جنگی زجر می‌کشند.