حسن معارفی پور

در اینجا چند نقل قول را از سه متفکر و فیلسوف در مورد اعتصاب ترجمه می کنم. یکی از این متفکران نیچه بود که او را مدافع طبقات اریستوکرات می خوانند و به حق هم کسی مانند دومنیکو لوسردو او را طغیان گر طبقه ی اریستوکرات می خواند. البته باید اشاره کنم که نیچه اوایل متد دیالکتیکی را به کار می گرفت ولی با اتکا به تبارشناسی و صوفیسم به مرور به منتقد جدی هگل و دیالکتیک هگلی تبدیل شد. نیچه را می توان فیسلوف فاشیست خواند، اما نمی توان از خواندن او عبور کرد.

“Die grössten Ereignisse – das sind nicht unsre lautesten, sondern unsre stillsten Stunden.” – Friedrich Nietzsche
بزرگترین وقایع برای ما پیشمامد های جنجال برانگیز نیستند، بلکه وقایعی هستند که در خاموش ترین ساعت ها به وقوع می پیوندند. فریدریش نیچه

“durch Passivsein zu siegen. Durch Erleiden Macht zu bekommen.” – Bertolt Brecht
با انفعال می تواند برنده شد و با تحمل رنج می توان به قدرت رسید. برتولت برشت.

“Streik als Nicht-Gewalt oder Nicht-Handeln auf eine “reine Gewalt”- Walter Benjammin
اعتصاب به عنوان عدم خشونت یا عدم تعامل کردن در اوج خشونت عریان. والتر بنیامین

نیچه قبل از اینکه به صوفی گرایی و عرفان پناه ببرد متد دیالکتیکی را به کار می گرفت ولی بعد ها او هم راسیست و نژاد پرست، هم پوچ گرا، هم عارف شد و هم اریستوکرات شد. حیف شد! بماند. برای خواندن دیالکتیک نیچه توصیه می کنم این مقاله را مطالعه نمایید. https://www.marxists.org/reference/archive /nietzsche/1874/challenge.htm

تصورات خام و خیالبافانه یی وجود دارد که اعتصاب اخیر در کردستان ایران یک عملی پاسیفیستی و عقب نشینی از یک شورش خیابانی و کشاندن مردم از خیابان به خانه هایشان است، اره می توان گفت بله پاسیفیسم محض و اوج عدم خشونت است، اما ضربه یی که این پاسیفیسم به پیکره ی نظام جمهوری اسلامی وارد می کند، هزاران بار بیشتر از حمله ی لمپن پرولتاریا به یک ساندویجی در ششم بهمن است. چپ روی کودکانه و عدم درک عمیق از مبارزه ی طبقاتی برخی مواقع بسیاری از انسان های کمونیست با پتانسیل رادیکال را به دام مواضعی شدیدا راست می برد. اعتصاب قوی ترین ابزار طبقه ی کارگر علیه بورژوازی است. برای شکست نهایی بورژوازی باید از اعتصاب بهره گرفت و جنگ نهایی را در خیابان به سرانجام رساند. هر مبارزه ی گروهی و تشکیلاتی بدون وصل شدن به اعتصاب های کوتاه و طولانی مدت نمی تواند نبض بورژوازی را ببرد. یک سیستم غیر منسجم متزلزل مانند رژیم افغانستان را شاید بتوان در جنگ خیابانی به زیر کشید، اما یک رژیم جنایتکار با هزاران نیروی لباس شخصی و مسلح و سپاه تروریست و انسان کشش مثل رژیم ا یران را باید در عرصه ی مبارزات اقتصادی و سیاسی در هم کوبید. باید پروسه ی تولید را به کلی متوقف کرد، تا بورژوازی نتواند از طریق بهره کشی از نیروی کار سرمایه انباشت کند و زمانی که در یک سیستم سرمایه داری چند ماه تولیدی در کار نباشد، ان سیستم نابود می شود و اگر نابود نشود، ان وقت می توان با وصل کردن اعتصاب به خیابان و وارد شدن کارگران اعتصابی به صف نیروی مسلح کلیت نظام را در هم کوبید. اعتصاب روز چهارشنبه 12 م ماه سپتامبر در کردستان ایران نه تنها یک گام به عقب نیست و نه تنها نباید پاسیفیستی از نوع پاسیفیسم بورژوایی و سوسیال دمکراتیکی خوانده شود، بلکه باید ان را به سبک لنین یک گام تاکتیکی به عقب برای برداشتن گام های بلند تر و سرنگونی نهایی رژیم جمهوری اسلامی خواند. احزاب چپ و کمونیست با هر درکی که از سوسیالیسم داشته باشند، توانستند میلیون ها نفر را از طریق اعتصاب و متوقف کردن پروسه ی کار بسیج کنند. اعتصاب از این جنبه خوب است که ادم فرصت اندیشیدن به راهکارهای جدی و استراتژیک را در روزهای اعتصاب به صورت جمعی تر و متشکل تر پیدا می کند.

جمهوری اسلامی کارش تمام است و از سر گیری موج بعدی اعتراضات خیابانی و گسترش اعتصابات سراسری می تواند این رژیم را برای همیشه به زباله دان تاریخ بیاندازد. ما حق گذشتگان را در فردای انقلاب ایران از نوادگان جنایتکار اریستوکرات های اسلامی و اجدادشان خواهیم گرفت و جنازه هایشان را با موشک وارد کره ی دیگری خواهیم کرد، تا کره ی زمین را با کثافتشان بیش از این به لجن نکشند.

مرگ بر جمهوری اسلامی
زنده باد اعتصاب
زنده باد سوسیالیسم