بهرنگ زندی یک استاتوسی در مورد محمد غزنویان این پوپولیست اسلام پناه کهنه کار نوشته و در ان تلاش کرده است موضع ارتجاعی و توده ایستی پرو رژیم جمهوری اسلامی غزنویان را که رک و پوست کنده چند روز پیش اعلام کرده بود در صورت حمله ی خارجی به ایران سرباز مام میهن خواهد شد و علیه تعرض “امپریالیسم” خواهد جنگید و در کنار وحشی ترین رژیم قرن بیست و یک در خاورمیانه ایستاد، توجیه کرده است. یکی از معضلات چپ ایران(تاکید می کنم چپ و نه کمونیسم، چون من هر چپی را کمونیست نمی دانم) مرام بازی و عشق رفاقت است. این معضل و بیماری را می توان به شکل دیگر در اروپا هم مشاهده کرد. انسان ها به خاطر سوسیالیزیشنشان و بزرگ شدن در اجتماعات انارشیستی انارشیست می شوند و بعد از مدتی هم راست و مرتجع و کارمند دولت شده و ضد انسانی ترین قوانین بورژوایی و برده دارانه را علیه انسان های تحت ستم اعمال می کنند.
در ایران چپ 57 ی که توده و اکثریت بخشی از ان است، نیروهایی که خود را کمونیست می دانند به شدت تحت تاثیر قرار داده اند. چیزی که در این میان نمی توان دید منطق کمونیستی و عقلانیت طبقاتی، وجدان طبقاتی و اگاهی طبقاتی است. ان چه زیاد است، رفیق بازی و مناسبات خانوادگی و انشعاب خانوادگی و حزب خانوادگی و غیره است. من با این سنت های منسوخ بیگانه ام و هیچگاه مواضع ارتجاعی کسانی که از لحاظ خونی و خانوادگی به من نزدیک اند ولی از لحاظ سیاسی در جبهه ی مخالف اند را قبول نکرده ام و تحت تاثیر احساسات پیش پا افتاده به دفاع از یک ایدئولوژی ارتجاعی نیفتاده ام.
محمد غزنویان یک چپ اسلام پناه مرتجع است که ممکن است به حزب توده و سازمان اکثریتی که دیگر به صورت سازمانی وجود خارجی ندارند، وصل نباشد، اما خطی که این ادم سال هاست پیش می برد یک خط پوپولیستی اسلام پناه است که پشت عناوین غلط اندازی چون انتی امپریالیسم به دفاع از ارتجاعی ترین نظام ها می پردازد. غزنویان البته سعی می کند از زبان پوپولیستی برای تحمیق توده ی مردم بهره بگیرد. گزاره یی که ضد عقلانی و ضد بشری است را اگر به هزار شکل زبانی فرمول بندی کرد، باز هم ضد عقلانی است. حالا غزنویان می تواند برای گزاره ی پرو رژیمی خود ضد هزار صفحه توجیه بنویسد. به قول معروف خشتی که از بنیاد کج است تا ثریا هم ادامه دهی باز هم دیوار کج خواهد بود. برای توجیه یک گزاره ی غلط می توان هزار گزاره ی دیگر به کار برد، اما ان هزار گزاره با گزاره ی غلط اولی می شوند هزار و یک غلط! غزنویان باید رسما اعلام کند که غلط کرده است، در غیر این صورت من او را یک انسان خطرناک از جنس بهمن شفیق می دانم، اگرچه در گذشته هم در مورد او همین فکر را می کردم که انسانی پرواسلامی است.

اقای اکبر معصوم بیگی هم استاتوسی به دفاع از غزنویان نوشته است که در همان چارچوب استاتوس بهرنگ زندی است. هر دوی این استاتوس ها بر پایه احساسات و نه عقلانیت و منافع طبقاتی و کمونیستی بنا نهاده شده اند و غرق پوپولیسم هستند. در اروپا راست های افراطی و فاشیست ها از تبلیغات احساسی و پوپولیستی بهره می گیرند، در ایران متاسفانه چپ ها!

من یک بار برای همیشه می گویم که انتی امپریالیسمی که خمینی و نظام های ناسیونالیستی از ان دفاع می کردند، کاریکاتوری از مبارزه با منافع شرکت های بین المللی و بانک ها بوده و هست وبیشتر در خدمت ارتجاعی ترین دولت ها قرار گرفته است. غزنویان به جای انتقاد از خود به لگد زنی به کسانی که مچش را گرفته اند و گفته اند او در خط قاسم سلیمانی و سپاه پاسداران است، شروع کرده است.

یک مرتجع و انتی کمونیست مهم نیست که ده ها کتاب خاطرات نوشته باشد و خود را چپ بنامد و یا مسئول سایت فاشیستی مجله ی هفته باشد، مهم این است که او یک مرتجع است که منافع مشترکی با جمهوری اسلامی دارد، از رژیم امپریالیستی اسلامیستی، فاشیستی جمهوری اسلامی به بهانه های مختلف دفاع می کند، قلبش برای روح الۀ و ارمانش می تپد و در بازتولید توحش سرمایه داری حاکم بر ایران نقش دارد و به قول لوکاچ یک مجرم است که باید محاکمه شود. فراموش نکنیم حزب توده و سازمان اکثریت و دیگر جریانات چپ نمای جنایتکاری که از رژیم تروریستی و فاشیستی جمهوری اسلامی ایران دفاع کردند، اجداد امثال غزنویان هستند و دقیقا با هیمن تزهای ارتجاعی از این نظام فاشیستی دفاع کردند.
پوپولیسم را کنار بگذارید و سر عقل بیایید. بهترین پوپولیست می تواند بدترین فاشیست شود!
من غزنویان و امثال غزنویان را هیچگاه انسان های جدیی ایی نمی دانم و وقتی برای خواندن خزعبلات انان نگذاشته ام و نمی گذارم. این استاتوس را تنها به خاطر موضع سراپا احساسی و پوپولیستی بهرنگ زندی که مبارزه ی کمونیستی را قربانی رفاقت می کند، نوشتم.

حسن معارفی پور