استراتژی و تاکتیک های چپ رادیکال و طبقه ی کارگر برای عبور از وضع موجود و تبدیل این شرایط به یک شرایط انقلابی

تکرار تبلیغات جمهوری اسلامی به ضرر طبقه ی کارگر است

قبل از هر چیزی باید بگویم که، بستن این اعتراضات به ناف احمدی نژاد و رئیسی، اگاهانه یا ابلهانه تبلیغ برای خط بیت رهبری است، در راستای منافع جمهوری اسلامی و برای ماندگاری این رژیم است. در این گیر و دار و طغیان و شورش گرسنگان در ایران،  رسانه ی امپریالیسیتی، ضد انقلابی و پرو رژیم همچون بی بی سی گرفته و حتی بعضی چپ های نا امید و افسرده ی سیاسی خارج کشور، هر یک تلاش می کنند به نوعی این اعتراضات رادیکال و از پایین را که ریشه در چهل سال سرکوب سیستماتیک و ساختاری، استثمار و بهره کشی حاکمان و سرمایه داران متحدشان از طبقه ی کارگر دارند، را به ناف رئیس جمهوری پیشین و تیم او ببندند. اگر این عمل اگاهانه باشد، می توان آن را عملی در راستای خدمت به ماندگاری رژیم جهل و جنایت پیشه ی امپریالیست اسلامی دانست و اگر ابلهانه هم چنین مواضعی گرفته شود، باز هم پیامد مشابهی دارد و در خدمت ارتجاع است. چپ روی کودکانه همیشه به راست روی ارتجاعی ختم می شود.

کمونیسم به مثابه ی جنبش

چپ و کمونیسم ایران بارها قربانی حماقت و مواضع معوج و ضد کارگری خود شده است. چپ و کمونیستی که درک درستی از نقد اقتصاد سیاسی نداشته باشد و به تئوری مارکسیسم مسلح نباشد، همیشه گول هیاهوی راست و رسانه های تا مغز استخوان ضد انقلابی و ضد کمونیستی مانند بی سی سی مدافع پر و پا قرص این رژیم تروریست و فاشیست را خواهد خورد. کمونیسم و سوسیالیسم علمی مورد نظر ما نه یک جنبش ایدئولوژیک و عقیدتی بلکه جنبش اجتماعی حی و حاضر حکومت شوندگان است که تمایلی به پیروی و استثمار در سایه ی حکومت فعلی ندارند و دنیای دیگری را می طلبند. کمونیسم جنبشی است که به صورت تفکر و جهان بینی نقش می بندد. جنبشی که منفعتش رهایی طبقه ی اجتماعی مشخصی است.

کمونیسم به عنوان یک منفعت طبقاتی و یک سیستم اجتماعی تولیدی

کمونیسم یک منفعت است که باید اشباع شود، منفعتی که به صورت تئوریک نقش می بندد و تئوریزه می شود. کمونیسم چیزی جز نفی مالکیت خصوصی بر ابزار تولید و اشتراکی کردن آن نیست. ما می خواهیم در جهانی زندگی کنیم که کسی از نیروی کار دیگران برای خود سرمایه و رفاه فراهم نکند. در جهانی که همبستگی اجتماعی بین انسان ها جای رقابت و لت و پاره کردن یکدیگر را بگیرد. در جهانی که خودخواهی و اگوئیسم انسان برای همیشه گور خود را گم کند، در جهانی که هر انسان به اندازه ی توان خود کار کند و به اندازه ی نیازش از امکانات اجتماعی بهره مند شود. اگر تلاش برای رسیدن به این جهان نامشروع است، پس من ازاین عدم مشروعیت به رادیکال ترین شکل ممکن دفاع می کنم. برای رسیدن به این جهان، ما نمی توانیم سرمایه داران و اریستوکرات ها و اخوند های خونخوار و انگل که به زندگی انگلی عادت کرده اند و از طریق عرق و خون دیگران برای خود زندگی لوکس و مرفه فراهم کرده اند، را متقاعد کنیم که دست از این زندگی مرفه بکشند و در یک شرایط برابر زندگی کنند. بورژوازی و حاکمان مدافع وضع موجود و متحدین این نظام، هر نوع تغییر موقعیت شان از یک موقعیت مسلط به موقعیت تحت سلطه را نوعی مرگ برای خود می دانند و به همین خاطر حاضرند، بمیرند اما در یک شرایط برابر با دیگر اقشار جامعه زندگی نکنند. فاشیسم و راسیسم اینجا خود را به صورت تنفر شدید از اقشار پایین جامعه و تهی دستان و طبقه ی کارگر نشان می دهد.

راهکار ما برای دگرگونی در وضع موجود

ما با اریستوکرات ها، راسیست ها، فاشیست ها، صاحبان سرمایه، حکومتی ها و در یک کلام طبقه ی حاکم، در هیچ جای دنیا و به ویژه در ایران منفعت مشترکی نداریم و ما به عنوان سرکوب شدگان، استثمارشدگان، اکثریت تحت ستم، بعضا اقلیت های حاشیه یی شده، نمی توانیم با دیسکورس (گفتمان)، طبقه ی مسلط را قانع کنیم که دست از حکومت کردن، دست از سرمایه و منافع خود بکشد، به همین دلیل ما برای رسیدن به منافعمان راهی نداریم جز در هم کوبیدن قهرامیز و انقلابی این جانیان که خون ما را در شیشه کرده اند.

شورش گرسنگان، شورشی طبقاتی است

در شرایطی که نزدیک به چهار دهه حاکمیت یکی از هار ترین نظام ها در ایران هر گونه امکان دستیابی کارگران به آگاهی طبقاتی و سوسیالیستی را از بین برده است، نباید شکی داشت که در میان کارگران گرایشات متعددی وجود دارد که ممکن است مطلقا در تضاد با همدیگر باشند؛ اما منفعت مشترک طبقاتی، و سرنوشت مشترک طبقاتی، مقدم بر ایدئولوژی است و ایدئولوژی را شکل می دهد. کارگران زمانی که به صورت طبقه وارد میدان می شوند و با اعتصاب و اعتراضات خیابانی شان، به چیز دیگری غیر از انقلاب و سرنگونی طبقه ی حاکم رضایت نمی دهند، تنها آن موقع است که گرایشات فکری و عقیدتی تابع منافع می شود و منفعت مشترک طبقاتی برای رسیدن به رهایی بر هر نوع عقیده پیشی می گیرد. اما این به معنی آن نیست که ما به صورت پوپولیستی با گرایشات بعضا راسیستی، مذهبی، لمپنیستی، سکسیستی و غیره برخورد کنیم. ما به عنوان نیروهای چپ و کمونیست تحت هیچ شرایط تبلیغات خود علیه ناسیونالیسم، مذهب، سکیسم، لمپنیسم و گرایشات ارتجاعی در بین طبقه ی کارگر و خارج از ان قطع نخواهیم کرد. ما در پروسه های مختلف قبل از انقلاب، در دوران اعتلای انقلابی و بعد از انقلاب با تمام قوا در پی فرهنگ سازی رادیکال و انقلابی خواهیم بود و تحت هیچ شرایطی به گرایشات عقب مانده و ضد بشری اجازه ی نفوذ به سازمان ها و تشکیلات های رادیکال کارگری نخواهیم داد. ما به تبلیغات خود علیه ارتجاع در هر شرایطی ادامه خواهیم داد.

این شورش در ایران یک شورش کاملا طبقاتی و خودجوش از پایین از جانب حکومت شوندگانی است که دیگر تمایلی به ماندن در چارچوب این حکومت و نظام مرتجع امپریالیستی ندارند و به همین خاطر شورش و طغیانی کاملا برحق، چپ و رادیکال است و شعارهای این شورش در بسیاری از شهرهای کشور، نشان از واقعیت است. اعتراضات مال باختگان به عنوان پیشدرآمد این جنبش علیه سودجویی و غارت بنیادهای مالی سرمایه داری جمهوری اسلامی نشانی است از اینکه در نهایت تضادهای طبقاتی سوخت اصلی قیام مردمی است. نباید فراموش کرد که انگل های لیبرال و پروامپریالیست پروفاشیست هم درصدد از راه به در کردن این اعتراضات نشسته اند.

شورش خیابانی غیر متشکل باید تبدیل به تشکیلات های رادیکال شود

تشکیلات برای پرولتاریا از شام شب ضروری تر است. بدون تشکیلات محصول مبارزات کارگران به جیب تشکلات اریستوکراتیک بورژوازی و جریانات پرو امپریالیست راست خواهد ریخت. کافی است که احزاب و جریانات جنایتکار فاشیست سلطنت طلب چهار تا فعال سابق کارگری سندیکالیست راست مانند منصور اسانلو را به عنوان رهبر کارگری به جامعه تحمیل کنند و یا کثافت های انسان کشی سابقا ساواکی که کمونیست ها و کارگران در دوران پهلوی جنایتکار در زندان ها شکنجه می کردند به همراه مهاجدین فاشیست توسط سازمان های تروریستی بین المللی و ناتو به عنوان الترناتیو به مردم ایران حقنه شوند، ان زمان توده ی مردم غیر متشکل در مقابل تشکیلات های دون کیشوتی خاندان پهلوی و مجاهدین فاشیست که توسط ارتش امریکا به عنوان الترناتیو برای فردای ایران شناخته می شوند و از جانب تروریسم بین المللی ناتو هم حمایت می شوند، می توانند مردم غیر متشکل را شکست دهند و یک حکومت و دولت مرتجع تر و جانی تر از جمهوری اسلامی را سر کار بیاورند. اوضاع لیبی درس آموزنده ی پیش روی ما گذاشته است، درسی که کارگران و توده های مردم معترض در ایران می توانند از ان بهره بگیرند، تا بعد از خامنه یی جلاد، رضا پهلوی و یا رجوی فاشیست سر کار نیاید.

تشکیلات هایمان را از همین امروز درست کرده، آن را سراسری کنیم و با ابزار تشکیلات هر نوع خطری را حاشیه یی کنیم.

انقلاب

انقلاب را باید از انفجار اجتماعی جدا کرد. هر انقلابی یک انفجار اجتماعی است ولی هر انفجار اجتماعی الزاما انقلاب نیست. تفاوت انفجار اجتماعی با انقلاب در این است، که در یک پروسه ی انقلابی نیروهای متشکل و رادیکال می توانند انقلاب را در مقاطع سرنوشت ساز هدایت کنند و از این طریق مانع سر کار آمدن ارتجاع و فاشیسم می شوند. برای تبدیل کردن یک قیام خیابانی به یک انقلاب اجتماعی، استراتژی، تاکتیک، موضع گیری به موقع، اقدام های اصولی و رادیکال و بعضا دست بردن به اقدامات مسلحانه برای ترساندن و شوکه کردن دشمن لازم است. مبارزه ی مسلحانه از این زاویه قابل دفاع و اصولی است، اما مبارزه ی مسلحانه برای ما کمونیست ها هیچگاه نمی تواند استراتژی ایی برای سرنگونی یک نظام و جایگزینی ان با نظام بهتر باشد. مبارزه ی مسلحانه همیشه برای ما یک تاکتیک است.

در پروسه ی انقلابی، توده ی مردم با اولین ابزاری که در دست دارند علیه حکومت کنندگان خواهند جنگید. در این شرایط ضرورت تحزب کمونیستی و رادیکال بسیار ضروری است. اگر احزاب کمونیست رادیکال و حزب کمونیست طبقه ی کارگر در دسترس باشد، که مدام به مردم خط بدهد و در شرایط ضروری توده ها را به اسلحه مسلح کند، رژیم فعلی امکان مقاومت را از دست خواهد داد. در غیر این صورت فاشیسم می تواند در نتیجه ی یک انفجار اجتماعی بدون برنامه قدرت سیاسی را به دست بگیرد.

مشروعیت و عدم مشروعیت

مشروعیت یا عدم مشروعیت یک نظام، بیشتر یک تز لیبرالی است که وارد ادبیات چپ هم شده است. این گفتمان به تنهایی نمی تواند مسائل پیچیده ی اقتصاد سیاسی را توضیح دهد. در حقیقت مشکل ما مارکسیست ها با طبقه ی حاکم تنها از زاویه ی عدم مشروعیت نیست، بلکه از زاویه ی حقوقی و اقتصادی است. ما تحت هیچ شرایطی در چارچوب یک سیستم بورژوایی نمی توانیم به حقوق انسانی خود برسیم و از بردگی اقتصادی رهایی یابیم، به همین خاطر لازم است که نقدهای اخلاقی و پیش پا افتاده در مورد اینکه این نظام مشروعیت سیاسی دارد یا ندارد، را کنار گذاشته و از زاویه ی نقد اقتصاد سیاسی و حقوقی به مبارزه با این سیستم برویم. اگر اکثریت مردم در یک نظام به دمکراتیک یا غیر دمکراتیک «مشروعیت» این نظام ضد عقلانی را با رای خود به رسمیت بشناسند، دلیلی ندارد که ما این نظام بردگی مدرن را سیستمی مشروع بخوانیم. به همین خاطر ما باید از این گفتمان های بورژوایی فاصله بگیریم و کل سیستم اقتصادی و سیاسی را به عنوان یک سیستم نابرابر و ظالمانه به صورت رادیکال زیر سوال ببریم و برای گرفتن حقوق انسانی خود یعنی پایان دادن به بهره کشی از طبقه ی کارگر، ازادی و برابری تحقق بخشیم.

مبارزه ی مسلحانه

مبارزه ی مسلحانه ی خیابانی در زیر سایه ی دولت جنایتکار و دیکتاتور تا خرخره مسلحی مانند جمهوری اسلامی، راهکار نهایی برای براندازی نهایی رژیم خونخوار و تروریست جمهوری اسلامی است. هر گونه رومانتیزه کردن مبارزه و تمرین دمکراسی و خزعبلاتی از این قبیل را باید در دوران اعتلای انقلابی کنار گذاشت و برای رسیدن به منافع مقطعی و نهایی دشمنان را به قهرامیزترین شکل ممکن زمین گیر کرد، تا بتوان بر فراز نظم فروریخته سیستم جدیدی را بنیان گذاشت، در غیر این صورت یک پروسه ی انقلابی می تواند، شکست بخورد و به فاشیسم یا سیستم ارتجاعی مشابه یا بدتر از سیستم قبلی ختم شود.

به دست گرفتن اسلحه و انحصار سرکوب از جانب طبقه ی کارگر باعث خواهد شد، که جریانات ماجراجو، مرتجع، فاشیست و خونخوار ضدانقلاب، امکان این را پیدا نکنند که بعد از سرنگونی رژیم جمهوری اسلامی موی دماغ طبقه ی کارگر و کمونیست ها شوند.

ایران-در-استانه-ی-انقلاب-پرولتری.1ما کمونیست ها باید تلاش کنیم بیشترین ازادی های اجتماعی را گسترش دهیم و همزمان هر تعرض ضد انقلابی را با انقلابی ترین شکل ممکن سرکوب کنیم.

حسن معارفی پور

31.12.2017

از هر طریق ممکن شده باید در ایران اسلحه تهیه شود و هژمونی این اعتراضات به دست نیروهای چپ و کمونیست بیفتد‌. تصور خامی که در بین توده ها ممکن است وجود داشته باشد، این است که کمونیست ها تشکیلات های فرقه یی خارج از طبقه ی کارگر باشند و تصویری که کمونیسم اسکولاستیک و سنتی ایرانی به جامعه منتقل کرده است و در بین احزاب چپ در خارج کشور بازتولید شده است، تا حدود زیادی با این تصورت خوانایی دارد. کمونیسم از نظر من جنبش عینی و واقعی طبقه ی کارگر برای زیر و رو کردن ساختار نظامی است که بر استثمار انسان از انسان بنیاد گذشته شده است و کمونیست ها نیروی جدا از طبقه ی کارگر نیستند که نه به خاطر عقاید مشترک به صورت دارویش دور هم جمع می شوند، بلکه منفعت مشترک و طبقاتی عینی، منفعتی که مرزهای ایدئولوژیک را پشت سر می گذارد است، مبارزات کارگران را به صورت یک طبقه به همدیگر وصل می کند و جنبه ی سراسری به ان می دهد. کارگران، زنان، جوانان و اقشار محروم و اقلیت ها در یک پروسه ی انقلابی و با یک انقلاب کارگری همگی با هم رها می شوند و این نیروها باید در سطح وسیع به هم بپیوندند. تنفر غریزی از رژیم باید به سازمان دهی اگاهانه تبدیل شود و جزوه های انقلابی در مورد مسائل مربوط به تشکیلات های رادیکال و دولت و انقلاب در سطح وسیع منتشر و دست به دست شوند. ما اگر بخواهیم تمام انسان های همفکر را دور هم جمع کنیم شاید نتوانیم بیشتر از دویست نفر را در یک گروه جمع اوری کنیم، ولی زمانی که مساله ی منفعت طبقاتی مشترک در میان است، میلیون ها انسان برای رسیدن به منافع طبقاتی مشترکشان دور هم جمع خواهند شد و علیه سیستمی که خون انان را به شیشه کرده است به قهرامیزترین شکل ممکن مبارزه خواهند کرد. تصور اینکه به صورت رفورمیستی و در نتیجه ی گفتگو با سران نظام جمهوری اسلامی و در یک فضای «دمکراتیک» و «صلح امیز» بتوان اتوریته و اقتدار حاکمان و همدستان سرمایه دارانشان را به زیر کشید، تصوری خام، ساده لوحانه و ابلهانه است و نباید این تصور در بین طبقه ی کارگر گسترش پیدا کند. مساله ی مهم دیگر این است که ما کمونیست ها تحت هیچ شرایطی نباید از یک موضع بالا و اریستوکراتیک به توده های کارگر و کسانی که از لحاظ طبقاتی با انان سرنوشت مشترک و منفعت مشترک داریم برخورد کنیم،(برخوردی که متاسفانه بعضا توسط برخی کمونیست های متاثر از افکار اریستوکراتیک به طبقه ی کارگر به عنوان سیاهی لشکر برای پیشبرد انقلاب صورت گرفته و می گیرد.) ما کمونیست ها، زنان، روشنفکران چپ و متعهد به منافع طبقه ی کارگر خوشبختی خود را در گروه رهایی طبقه ی کارگر جستجو می کنیم و هر گونه رهایی از چنگال استثمارگران را در گرو رهایی از مناسبات کار مزدوری و استثمار و بهره کشی انسان از انسان می دانیم. انقلاب از نظر ما برخلاف یاوه سرایی طرفداران وضع موجود، رفورمیست ها و چپ های لیبرال، تغییرات فکری در ذهن انسان ها نیست، بلکه تغییرات عینی اجتماعی به صورت فراقانونی و قهرامیز است. قهر البته نباید با خشونت غریزی و بیرحمانه علیه افراد به صورت اندیویدوال در نظر گرفته شود، بلکه قهر انقلابی، به کار گیری ابزار خشونت علیه خشونت سیستماتیک و ساختاری دولتی است. زمانی که دشمنان ما تا دندان مسلح هستند و زندان ها، سیستم اموزشی، مذهب، سیستم سرکوب پلیسی، ارتش و دیپلماسی را در اختیار دارند، تنها ابزار ما تشکیلات منسجم و متحد سراسری مسلح برای در هم شکستن قهرامیز خشونت سیستماتیک و ساختاری دولتی و در هم کوبیدن تمام ارگان های دولتی است. اگر‌ اعتراضات سراسری شوند، هزاران کمونیست اواره و متواری از سرکوب سیستماتیک دولتی دولت تروریست جمهوری اسلامی و متعهد به رهایی طبقه ی کارگر مثل من از خارج کشور برای سرنگونی این نظام تا خرخره جانی و منفور به ایران برخواهند گشت و کار و زندگی و درس و دانشگاه را رها خواهند کرد، چون سراسری شدن این اعتراضات به معنی مرگ این رژیم خواهد بود. باید گروه ها و هسته های مخفی و مسلح رادیکال و کمونیستی درست شوند و رهبری این اعتراضات ضد حکومتی از پایین را به عهده بگیرند. چپ و کمونیست در ایران باید مساله ی قدرت سیاسی را در عرصه ی عمل بعد از سقوط این نظام جنایتکار به امر واقع تبدیل کند. اراذل و اوباش عقیدتی وابسته به این رژیم را در دادگاه های انقلابی علنی محاکمه ی انقلابی خواهیم کرد. زمین را زیر پایتان داغ کرده ایم فاشیست های تروریست وابسته به جمهوری جنایت پیشه ی فاشیستی امپریالیستی اسلامی.

سرنگون باد جمهوری اسلامی
زنده باد انقلاب پرولتری

حسن معارفی پور

über زنده باد انقلاب

über متن انگلیسی نامه ی توماس ونزل مسئول ناحیه یی کنفدراسیون اتحادیه های کارگری در منطقه ی راین نکار به روحانی جلاد در مورد دستگیری محمود صالحی و رضا شهابی

über ازدواج های مصلحتی طاعونی برای بشر

بیش از حد علیه ازدواج هاق مصلحتی

یکی از معضلات وحشتناک جامعه ی ایرانی و غیر ایرانی در تبعید، تن دادن به ازدواج ها و روابط مصلحتی بدون شناخت است. بسیاری از مردان و زنانی که به دلایل مختلف و متنوع به زندگی در تبعید ناچار می شوند، یا خود آگاهانه این زندگی (بخوانید مرگ تدریجی) را انتخاب می کنند، بعد از خستگی از سکس متنوع با انسان های مختلف در خارج کشور، از سکس با تن فروشان گرفته تا سکس با هر کسی که برایشان الترناتیو بوده است، سرخورده شده و فیلشان یاد دیاری که از ان متواری شده و یا از ان امده اند، کرده و با جستجو در اینترنت و شبکه های اجتماعی و درخواست از اقوام و اشنایان، به دنبال یک پارتنر و شریک زندگی دست نخورده ی پلمپ شده می گردند و بعد از مدت زمانی کوتاه با تن دادن به قوانین بردگی اسلامی در مسجدی یا سفارت ایران در یک کشور دیگر و یا هر جای دیگر، عقد اسلامی و «قانونی» کرده و پارتنر «دست نخورده» و «پلمپ باز نشده» شان را به خارج کشور می اورند. بیشتر کسانی که به این ازدواج ها تن می دهند، مردانی هستند که در خارج کشور سکس متنوع برای مرد را عادی و سکس خارج از ازدواج برای زنان را «مکروه» و زشت می دانند.
زنانی که تن به این ازدواج ها می دهند، در کشور مبدا با هزار و یک شکل سرکوب سیستماتیک، ساختاری، خانوادگی و اجتماعی دست و پنجه نرم کرده و به امید رسیدن به «جهان ازاد» غرب حاضرند با کله توی فاضلاب شیرجه ببرند. اکثریت این زنان لازم است، مقداری زیبایی و جذابیت جنسی هم داشته باشند.
من می توانم با گوشت و پوست و استخوان درک کنم که انسان های زیادی برای «رهایی» از طاعون اختناق سیاسی و سرکوب جنسی و مذهبی، به هر مفری پناه ببرند، ولو این مفرها، بردگی انان را چند برابر و مضاعف کند. من درک می کنم که زنان ایرانی به خاطر زجرهایی در طول زندگی نکبت بارشان کشیده اند، تصمیم احساسی و ضد عقلانی می گیرند، که اینگونه به نکبت بدتری تن می دهند، اما من مردان اپورتونیست زن ستیز را نمی فهم که خود به قول هدایت از خوابیدن با بزغاله هم ابایی ندارند، ولی دنبال زن دست نخورده، چند هزار کیلومتر دورتر از محیط زندگی فعلی شان می گردند و بردگی زن را بازتولید می کنند. فاکتورهایی که ایزولاسیون و حاشیه یی شدن خارجیان را در غرب تحمیل می کنند، را می توانم جداگانه در جای دیگر بررسی کنم و تاکنون صدها صفحه ادبیات به زبان های مختلف در این زمینه تولید کرده ام. این خود یکی دیگر از معضلات است.
البته قصد ندارم که این تحلیل را به کل انسان هایی که به این ازدواج ها تن داده اند، تعمیم دهم ولی این را باید در نظر گرفت که استثنائات تابعی قوانین و هنجارهای اجتماعی هستند و در تحلیل کلی جامعه جایگاه برجسته یی به خود اختصاص نمی دهند.
زنانی را سراغ دارم که در ایران از ازادی های «یواشکی» و سکس خارج از ازدواج هم بهره برده اند و تا حدود زیادی استقلال اقتصادی و فکری خود را با وجود تمام فشارها و سرکوب های سیستماتیک وحشیانه ی دولتی و خانوادگی به این سیستم هار و خونخوار تحمیل کرده اند، اما زمانی که با یک مرد مغزپوک ضد زن و سکسیست ایرانی در خارج کشور ازدواج کرده اند، به پرنده های بال و پر چیده شده ی قفسی و زندانیان خاموشی تبدیل شده اند، که نتوانسته اند، از اشپزخانه و اتاق پذیرایی و اتاق خواب یک گام فراتر نهند و کسی هم صدای ناله هایشان را نشنیده است و جدی نمی گیرد. این زنان با تن دادن به این «انتخاب» بعضا تحمیلی و یا برخا سهل انگارانه و ساده لوحانه، نیمچه ازادی «یواشکی» خود در ایران زیر حاکمیت فاشیسم اسلامی از دست داده و در «دنیای ازاد» بورژوایی غربی، غیر از اشپزی و دادن سرویس جنسی به مردان سکسیست شان، (مردانی که خود در خارج خانه از اغوای جنسی همکاران شان در محیط کار، از خوابیدن با تن فروش ها و نگاه سکسیستی به زنان دیگر به عنوان آلترناتیو و پارتنر جنسی، ابایی نداشته و ندارند.) و تولید مثل و انجام کار خانگی طاقت فرسا، کار دیگری نمی کنند.
من شخصا با چندین زن ایرانی که بعد از چند سال تحمل این سرکوب وحشیانه و بی رحمانه، فرار از این وضعیت مرگبار را به قرار ترجیح داده اند، در فاصله ی زمانی پنج سال روابط دوستی و بعضا جنسی هم داشته ام و با این زنان گفتگوهای طولانی داشته ام، که بازگو کردن ان در چند کتاب هم نمی گنجد. رفیق زنی که چهار سال کامل هر شب از جانب شوهرش مورد تجاوز وحشیانه قرار گرفته بود، بعد از چهار سال جدا می شود، به من می گفت که او در طول این چهار سال حتی اجازه ی رفتن به کلاس زبان و عضویت در کتابخانه و خرید از سوپرمارکت بدون همراهی همسر را نداشته است. می گفت حتی اجازه ی استفاده از گوشی هوشمند و وارد شدن به دنیای مجازی و فیس بوک هم نداشته و زمانی که دزدکی یک گوشی معمولی برای تماس با خانواده اش خریده است، گوشی موبایل توسط همسرش خرد می شود و سیم کارت گوشی هم به توالت انداخته می شود. این رفیق بعد از جدایی از همسر ملعون و منفورش، پله های ترقی را در فاصله ی زمانی کوتاه، علیرغم رنج بردن از فشارهای کمرشکن اقتصادی و افسردگی های خفیف و شدیدی که منشاء اقتصادی و اجتماعی دارند، طی کرده و امروز یک زن مستقل و تا حدود زیادی رها است، که خود ازادانه می تواند سفر کند و پارتنرهای جنسی مختلف هم داشته باشد‌.
«خیانت» در روابط «زناشویی» برای مردان تاریخا همیشه نوعی افتخار بوده و پرستیژ اجتماعی به همراه داشته است و این مساله حتی در مورد «جهان ازاد» بخوانید بردگی غربی هنوز صدق می کند، اما وقتی مساله ی «خیانت» زنان در روابط زناشویی پیش میاید، اکثریت مردم بدون توجه به دلایل مادی و ماتریالیستی قضیه، این زنان بعضا واقعا شریف و انسان دوست را «جنده»، حشری، حیز و غیره می خوانند و سنگسار روحی می کنند.
دست بکشید پفیوزهای ضد زن از این اتهامات سخیف علیه زنان.
اگر جدایی برای زنان در روابط زناشویی سنتی و پیش پا افتاده، کمر شکن و کشنده و یا عملا غیر ممکن است، «خیانت» می تواند، روزنه یی برای بیرون امدن از زندان زناشویی و قفس این پرندگان «معصوم» یعنی زنان و اشنایی انان با دنیای خارج از قفس باشد‌. در همین رابطه من به عنوان کسی که به ازادی از نقطه نظر مارکسیستی عقیده دارم و عشق را یکتاهمسری و پدیده یی رومانتیک بین دو انسان و نه بیشتر می دانم، «خیانت» در روابط زناشویی را به تمام زنان تحت ستمی که همچون پرنده ی قفسی دیده می شوند و با انان رفتار می شود، توصیه می کنم.

حسن معارفی پور

über کسی که کمونیست نیست، محافظه کار و مرتجع است