من از کسانی که حرفی برای گفتن ندارند و همیشه به شاخ و برگ و حاشیه گیر میدهند بدجوری بیزارم. کسی که اعلام می کند تو باید ادبیاتت را پاستوریزه کنی، باید تند ننویسی و کمتر حرف بزنی و بیشتر بشنوی، وقتی بهش مجال صحبت کردن می دی بعد از نیم ساعت سرفه، عطسه، خاراندن کله، سرخ شدن، نگاه کردن به سقف و دیوار، اخ و اوخ ، تف کردن، تعریف چهار پنج تا خاطره ی شخصی و جوک، سه چهار لیوان اب خوردن ووو شانزده ثانیه یی صحبت می کند.
سواد نداری گوش بده و یاد بگیر
تقسیم وقت به صورت “مساوی بین دو نفر” در شرایطی که یکی اصلا نمی تواند سی ثانیه صحبت کند و دیگری دانش دارد، ابلهانه است.
باید پست مدرنیسم و انارشیسم را به زباله دان تاریخ ریخت. این دو جنبش به حق ارتجاعی و ضد انقلابی هستند و تنها به شاخ و برگ قضایا و نه هسته ی قضایا گیر می دهند و می چسپند.
حرفی برای گفتن داری استناد کن، بحث کن! به دیگران گیر نده که اونا سهم بیشتری در صحبت کردن دارند. من نمی توانم در جلسات سیاسی انسان ها را به زور ناچار کنم که حرف بزنند وقتی چیزی برای گفتن ندارند.
این فرمالیسم و سطحی گری مبتذل چندش اور است.